Van blond naar rood #1

Acht jaar blond! Dat laat al zien wat voor liefde ik voor de kleur blond had (still do though). Ik weet het niet. Zomer of geen zomer I was Blonde! Ik was al zo lang blond dat ik bang was dat geen enkele andere kleur mij zou staan. De gewenning was zwaar aanwezig. Ook de mensen om mij heen vonden deze kleur goed bij mij staan.

Ik dacht er wel eens over na om een andere kleur te nemen, dus ging ook steeds op zoek naar andere kleuren die mij wel zouden kunnen staan. Het was me toch een zoektocht, want als je, je haar kleurt moet je ook naar je huidskleur kijken. Wat de één prachtig staat, kan er bij jou heel anders uitzien. Op een gegeven moment was ik het zó zat en dacht ‘oke thats it‘ ik ga voor een andere kleur. Ik koos voor bruin. Meestal doe ik mijn haar zelf, ik knip het zelf – of mijn moeder knipt het – ik kleur het zelf , ik stijl het zelf kortom ik doe alles zelf. Maar dit keer dacht ik…..van blond naar bruin is een grote stap en als ik een stukje mis of niet goed doe, kan het vlekken creëren. 

Dus ik pakte de telefoon en maakte een afspraak bij de kapper om mijn haar Chocoladebruin te verven. Misschien nog wat highlights erin, zodat de overgang niet zo heftig zou zijn. Van blond naar bruin vond ik namelijk écht een grote stap. Eenmaal in de kappersstoel I chickened out. Allerlei gedachtes spookte door mijn hoofd: ‘wat als het mij niet staat, wat als ik opeens ouder lijk, wat als het niet mooi is‘. Ik besloot toen de bovenkant van mijn haar donkerblond te maken en de onderkant chocolade bruin. Veilig, en stiekem toch nog nog een beetje blond.

Blondy

Blij dat ik was!! I finally did it ( dacht ik). Maar na een maandje was de pret over en vond ik het niet meer zo mooi. De kleur verveelde mij. What was I thinking? Dit is helemaal niet mooi. And guess what?! Ja hoor ik rende naar de winkel en kocht twee pakken haarverf van het merk kruidvat.

Ohw ja dat was ik vergeten te vertellen, ik verfde mijn haar namelijk nooit met blondeerpoeder en peroxide, maar begon met ‘honey blonde‘ van Dark and lovely. Mijn uitgroei verfde ik dan steeds met haarverf van de kruidvat eigen merk. Hierdoor kon ik het 8 jaar lang volhouden. Ondanks dat ik mijn haar nooit met blondeerpoeder en peroxide verfde, was mijn haar wel BEHOORLIJK achteruit gegaan. Af en toe ontdekte ik steile plukken en mijn haar groeide ontzettend langzaam. Maar dat even terzijde.. Waar was ik gebleven?!

Even denken, ik was gebleven bij het weer opnieuw “blonderen” van mijn haar. “Can u call me a blonde addict? Nee toch? Is heel normaal toch?” Ik was dus weer blond *Lachebekje met open mond*…. dat was ongeveer rond augustus 2013. Ondanks dat ik weer helemaal in me sas was – omdat ik weer blond was – móest ik wel steeds denken aan de conditie van mijn haar.  Die kleur is wel leuk en aardig, maar what about de structuur van je haar? Waar is die gebleven? Is je haar wel in de staat waarin je het zou willen hebben. *denkthardop*

Ik zette mijn haar-kleur-reis op een rijtje:

Browny

Before blonde: dik/lang haar -|- After blonde: dun en kort haar
Before blonde: gedefinieerde krul -|- After blonde: ongewenste steile plukken
Before blonde: een mooie gezonde bos -|- After blonde: een droge bos dat meer neeg naar een strostaafje

Zo liep de lijst op. I had to look myself straight in the eye and be honest with myself. Voor nu is het leuk en kan ik nog bepaalde (ongezonde) gedeeltes van mijn haar bedekken, maar what about when I’m 50? Heb ik – als ik zo door ga – dan überhaupt nog wel haar op mijn hoofd?  Ik dacht tot hier en niet verder. Voor twee maanden lang, besloot ik elke dag mijn haar in een knot te dragen en het dagelijks met olie te behandelen. De oil experience vertel ik jullie wel een ander keer anders heb je een heel boekwerk voor je neus. Na twee maanden lang een ‘knot met olie’ besloot ik mijn haar op te meten… vol verwachting klopte mijn hart tijdens het opmeten. Je raadt het al….een GROTE teleurstelling! Mijn haar was niet eens 1 cm gegroeid. Ik had  eindelijk mijn best gedaan om mijn haar te verzorgen, maar daarmee niet het gewenste resultaat bereikt. Ik was bijna geneigd weer in mijn oude gewoonte te vallen, totdat ik besefte dat die gedachte niet realistisch was. Ik kon niet na 8 jaar lang mijn haar ‘straf’ te hebben gegeven (ondanks de deepconditioners, kom ik ook ooit nog op terug) na twee maanden er vanuit gaan dat het ineens weer kern gezond zou zijn. Na twee maanden.. seriously? NEE! Wat nu dacht ik?! Hebben jullie ook wel eens dat punt bereikt waarop je letterlijk dacht: WAT NU? Ik zat ECHT even met mijn handen in mijn haar zo van ‘Gen, wat nu’?!

What was next, kun je in het vervolg van dit verhaal lezen :-).
Hang in there, I’ll be back next week!