The closer you get the smaller the road

‘Dit kan niet waar zijn! Daar gaat mijn hoop voor een goed begin van mijn tentamenweek. Ik ga stoppen, ik schrijf mezelf uit.’ Deze gedachte kwam in mij op toen de onvoldoende voor mijn ALLER laatste paper binnenkwam. Ik kon het niet geloven. Ik had er zoveel vertrouwen in. ‘Yess’ dacht ik.  Mijn laatste paper voordat ik aan mijn laatste tentamens ga beginnen. Dit ga ik rocken! Ik ga knallen ‘aint nobody is gonna hold me back’. En toch! Toch gebeurde het. Een onvoldoende. Toen ik het zag dacht ik ach ja! Herkansen dan maar!

Helaas. Een paar seconde later rolde er een paar tranen over mijn wangen. Ik kon het écht niet geloven, want ik had zo mijn best gedaan. Het begin van deze studie verliep zo smooth en het einde gaat zo stroef. Ik vroeg me af hoe dit kon gebeuren. Ben ik wel slim genoeg? Kan ik dit wel aan? Ja inderdaad, dit waren de verschillende gedachten die door mijn hoofd spookten. Het feit dat ik zo ver was gekomen betekende niets meer voor mij. Wat voor zin had het nog. Alles wat vooraf ging haalde ik met vlag en wimpel en deze belangrijke laatste onderdelen haalde ik niet. Boos zat ik in mezelf te mopperen. Ik besloot een  pity party in mijn eentje te vieren.

Tijdens mijn pity party raakte ik verzonken in gedachten. Ik moest ineens denken aan mijn reis naar Curaçao. Heerlijk dat het was.. Even snel in mijn gedachten de dagen langs gaan. Dag 1.. Dag 2.. Dag 3… Dag…. Tot ik kwam bij de dag dat ik de cristoffelberg ging beklimmen. Eerlijk. Ik had nooit een berg beklommen en wist echt niet wat ik kon verwachten.

And so the journey began.

We liepen omhoog en ik was zo fanatiek dat je zou denken dat ik een ervaren bergbeklimmer was. Ik sprong alle kanten uit en dacht serieus dat ik een prof-atleet-bergbeklimmer was. Ik kan het me nog herinneren dat ik dacht: ‘als de hele weg zo blijft ben ik binnen een mum van tijd boven’. Appeltje eitje easy peacy, dacht ik!  Nou Guess what ?! I was wrong!

Het ‘grappige’ van bergbeklimmen is dat je gaandeweg niks kan zien en niet weet hoe lang het nog duurt. Elke keer denk je ‘JA!’. Nou nee. Een uur later was ik er nog steeds niet en ik was moe. Ik vond het ineens niet meer leuk! Iedere keer kwamen er weer mensen langs die de top al hadden bereikt en weer terug naar beneden gingen. Al deze mensen zeiden: ‘goed zo je bent er bijna. Het duurt echt niet lang meer.’ Ik besloot maar gewoon te genieten van de omgeving en ging verder. Het viel me op dat hoe hoger ik ging hoe smaller de paden werden. Op een gegeven moment kon ik niet eens meer normaal klimmen.  Ik zag dat er een kleine opening was waar je doorheen moest. Ik moest serieus een tactiek bedenken om door te klimmen. Toen ik eindelijk door de kleine opening was zag ik ineens licht. JAAAA! Ik was er. EINDELIJK!  Ik was zo blij en trots dat ik had doorgezet. Wat was dat een mooie ervaring…. it was worth it!

Als ik terug denk en deze ‘journey’ tegenover de   “I want to give up” situatie zet, realiseer ik mij dat ik mij op precies hetzelfde punt bevind.  Alleen dan in real life. Geen échte berg meer maar het échte leven. Soms gaan dingen in het begin heerlijk smooth en moeiteloos, maar zodra je in de buurt bent van het einde wordt het moeilijker. De weg ernaartoe is niet meer glad en breed. Het heeft geen boomstammen meer waar je, je goed aan kunt vasthouden. Het is een smalle weg geworden en als je niet oppast zit er ook helemaal geen patroon meer in de weg. Het kost je ineens meer moeite dan voorheen om die berg te beklimmen. Dit betekent niet dat de top van de berg er niet meer is, of dat de top van de berg er nooit is geweest. Dit betekent dat je juist dichtbij de top bent. Één ding is zeker. Twijfel zal altijd bestaan, maar denk erover na welk aspect in je leven je zwaarder laat wegen dan de ander. Laat twijfel niet je motivatie overwinnen. Laat twijfel niet zwaarder wegen dan je doel. Eens zal je, je doel bereiken. The question is not IF but WHEN! Begin je zin nooit met ALS, maar met WANNEER! Vanaf nu is het niet meer ‘als ik ben afgestudeerd’, maar ‘wanneer ik ben afgestudeerd’! 

So whenever you go through hardship (more than ever) remember your finish and succes is closer than you think. Hoe dichterbij je komt hoe smaller de weg.

So dont give up, I know I wont!